W przeciwieństwie do wielu pojęć współczesnego prawa cywilnego, pojecie konsumenta nie ma swoich źródeł w prawie rzymskim.
Konsument to pojęcie nowe, wywodzące się z języka ekonomii, które dopiero stamtąd przeniknęło do legislacji. Członkostwo Polski w Unii Europejskiej sprawia, iż nieuzasadnione byłoby rozważanie norm prawa polskiego w oderwaniu od unijnego porządku prawnego.
Konsument to pojęcie nowe, wywodzące się z języka ekonomii, które dopiero stamtąd przeniknęło do legislacji. Członkostwo Polski w Unii Europejskiej sprawia, iż nieuzasadnione byłoby rozważanie norm prawa polskiego w oderwaniu od unijnego porządku prawnego.
Ustawodawca europejski wprowadził model konsumenta o charakterze uniwersalnym. Konsument jest to adresat wszelkich działań podejmowanych przez podmioty, które mają na celu zbycie dóbr konsumpcyjnych. Takie ujęcie konsumenta jest reprezentowane także przez Parlament Europejski, który pod pojęciem konsumenta rozumie „osobę prywatną, która ze względu na charakter transakcji nie działa w celu związanym ze swoją działalnością zawodową bądź gospodarczą”. Pierwszą regulacją, która zawierała definicję konsumenta, była dyrektywa o umowach zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, w której konsument został zdefiniowany jako „osoba fizyczna, która działa w celu pozostającym poza jej działalnością zawodową lub handlową”. Definicję konsumenta rozumianego jako osoba fizyczna dokonująca czynności o charakterze nieprofesjonalnym możemy znaleźć także w innych dyrektywach tzw. konsumenckich, m.in.
Jeżeli pragniesz być na bieżąco w owym temacie, to spodoba Ci się solidna treść (http://www.dontero.pl/). Wyszukasz ją pod wskazanym poniżej linkiem. A jeżeli będziesz miał pytania, szybko na nie zareagujemy!
w:
- dyrektywie Rady 87/102/EWG w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących kredytu konsumenckiego, gdzie zdefiniowano konsumenta jako osobę fizyczną działająca w celach niezwiązanych z jej zawodem;
- dyrektywie Rady 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w której pod pojęciem konsumenta rozumie każdą osobę fizyczną, która działa w celach niezwiązanych z jej zajęciem, przedsiębiorstwem lub zawodem;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość definiuje konsumenta jako osobę fizyczną działającą w celach, które nie mogą być przypisywane jej działalności gospodarczej lub zawodowej;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 99/44/WE w sprawie określonych aspektów sprzedaży i gwarancji na towary konsumpcyjne definiuje konsumenta jako każdą osobę fizyczną, która w umowach objętych dyrektywą działa w celach niezwiązanych z jej działalnością handlową, gospodarczą czy zawodową;
- dyrektywie 90/314 EWG o umowach turystycznych, gdzie za konsumenta uznaje się każdego, kto nabywa usługi lub wyraża zgodę na ich nabycie w formie pakietu (główny kontrahent), lub osobę, w imieniu której główny kontrahent wyraża zgodę na nabycie pakietu, lub ich cesjonariusza;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE w sprawie wybranych aspektów świadczenia usług w społeczeństwie informatycznym, w szczególności handlu elektronicznego na rynku wewnętrznym (dyrektywa o handlu elektronicznym), która definiuje konsumenta jako każdą osobę fizyczną, działającą w sprawach, znajdujących się poza jej zainteresowaniami handlowymi, produkcyjnymi czy zawodowymi;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/29/WE585 o nieuczciwych praktykach handlowych, która definiuje konsumenta jako każdą osobę fizyczną, która w ramach praktyk handlowych objętych dyrektywą działa w celu niezwiązanym z jej działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wolnym zawodem.
Powyższe definicje zawarte w dyrektywach różnią się między sobą, dlatego próbowano stworzyć uniwersalną definicję pojęcia konsument. Oparto się w podejmowanych wysiłkach na wynikach prac Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ukształtował w swoim orzecznictwie model konsumenta przeciętnego. Uważa się za niego osobę samodzielną i należycie poinformowaną; uznaje się go za osobę rozumną, uważną, będącą w stanie bronić się skutecznie, z uwagi na posiadany zakres wiedzy. Trybunał stanowczo podkreślił, iż pojęcie konsument stanowi przeciwieństwo w stosunku do profesjonalisty, za jakiego uważa się przedsiębiorcę, co zostało podkreślone w orzeczeniu Di Pinto z 14 marca 1991r. (C–361/89), gdzie Trybunał Sprawiedliwości wprost stwierdził, iż ochrona przewidziana w dyrektywie 85/577/EWG nie ma zastosowania do profesjonalistów.
Jeżeli pragniesz być na bieżąco w owym temacie, to spodoba Ci się solidna treść (http://www.dontero.pl/). Wyszukasz ją pod wskazanym poniżej linkiem. A jeżeli będziesz miał pytania, szybko na nie zareagujemy!
w:
- dyrektywie Rady 87/102/EWG w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących kredytu konsumenckiego, gdzie zdefiniowano konsumenta jako osobę fizyczną działająca w celach niezwiązanych z jej zawodem;
- dyrektywie Rady 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w której pod pojęciem konsumenta rozumie każdą osobę fizyczną, która działa w celach niezwiązanych z jej zajęciem, przedsiębiorstwem lub zawodem;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość definiuje konsumenta jako osobę fizyczną działającą w celach, które nie mogą być przypisywane jej działalności gospodarczej lub zawodowej;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 99/44/WE w sprawie określonych aspektów sprzedaży i gwarancji na towary konsumpcyjne definiuje konsumenta jako każdą osobę fizyczną, która w umowach objętych dyrektywą działa w celach niezwiązanych z jej działalnością handlową, gospodarczą czy zawodową;
- dyrektywie 90/314 EWG o umowach turystycznych, gdzie za konsumenta uznaje się każdego, kto nabywa usługi lub wyraża zgodę na ich nabycie w formie pakietu (główny kontrahent), lub osobę, w imieniu której główny kontrahent wyraża zgodę na nabycie pakietu, lub ich cesjonariusza;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE w sprawie wybranych aspektów świadczenia usług w społeczeństwie informatycznym, w szczególności handlu elektronicznego na rynku wewnętrznym (dyrektywa o handlu elektronicznym), która definiuje konsumenta jako każdą osobę fizyczną, działającą w sprawach, znajdujących się poza jej zainteresowaniami handlowymi, produkcyjnymi czy zawodowymi;
- dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/29/WE585 o nieuczciwych praktykach handlowych, która definiuje konsumenta jako każdą osobę fizyczną, która w ramach praktyk handlowych objętych dyrektywą działa w celu niezwiązanym z jej działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wolnym zawodem.
Powyższe definicje zawarte w dyrektywach różnią się między sobą, dlatego próbowano stworzyć uniwersalną definicję pojęcia konsument. Oparto się w podejmowanych wysiłkach na wynikach prac Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ukształtował w swoim orzecznictwie model konsumenta przeciętnego. Uważa się za niego osobę samodzielną i należycie poinformowaną; uznaje się go za osobę rozumną, uważną, będącą w stanie bronić się skutecznie, z uwagi na posiadany zakres wiedzy. Trybunał stanowczo podkreślił, iż pojęcie konsument stanowi przeciwieństwo w stosunku do profesjonalisty, za jakiego uważa się przedsiębiorcę, co zostało podkreślone w orzeczeniu Di Pinto z 14 marca 1991r. (C–361/89), gdzie Trybunał Sprawiedliwości wprost stwierdził, iż ochrona przewidziana w dyrektywie 85/577/EWG nie ma zastosowania do profesjonalistów.
23-05-10 07:01
